نظریه پسااستعماری و کردشناسی

مطالعات پسااستعماری می‌کوشد روابط پیچیدۀ بین غرب و غیرغرب را بررسی کند. این مطالعات با رویکردی نقادانه متعهد به گشودن فضایی است که در آن خاموش ماندگان بتوانند سخن بگویند و صدایشان شنیده شود؛ متعهد به گسترش چشم اندازها و تحلیل‌های نظری، دانش‌ها و ادراکاتی است که در جهان‌های فکری بیرون از غرب توسعه یافته است. کردشناسی قلمروی موضوعی است که در بطن این نوع مطالعات قرار می‌گیرد. از سدهٔ ۱۷ میلادی، بر اثر رقابت‌های استعماری، گرایش به تصرف ممالک شرقی، از جمله خاورمیانه و قلمروهای زندگی کردها شکل گرفت و آنها در مقام ملتی متمایز و تأثیرگذار جلب نظر کردند. «کردشناسی» که به نوعی حاصل این توجه بود، تا میانه‌های قرن بیستم در چارچوب «ایران شناسی» صورت می‌گرفت. پس از آن بخش پژوهش‌های کردشناسی در دانشکده شرق شناسی آکادمی علوم سن پترزبورگ به صورت مستقل به کار خود ادامه داد. در بخش تجربی کتاب حاضر، آثار نویسندگان غربی دربارۀ مردم کرد و سرزمین آن‌ها در حوزه های تاریخ، مردم شناسی و جامعه شناسی تحلیل شده است.